Кулларыннан гөл тама

 Интерьер курчакларын, туй аксессуарларын гадәти кибетләрдән табып бул­мый. Марина исә аларны үзе ясый. Әлеге шөгыль белән ул ике ел ярым элек мавыгып киткән.

– Беренче туй җыел­масын үземнең бертуган сеңлемнең туена ясадым, – дип сөйләде ул “Баулы-ин­форм” хәбәрчесенә. – Ул аларга шулкадәрле оша­ды, шуннан соң җыелма­лар ясауга чынлап торып керешеп киттем. Инте­рьер курчакларын берен­че тапкыр интернетта күр­дем, алар миңа шулкадәр­ле ошадылар, үзем тегеп карарга булдым. Шулай итеп беренче курчак ки­леп чыкты, аннары икен­чесе, өченчесе... Башта бу бер мавыгу гына иде, анна­ры яраткан шөгыльгә әве­релде.

Марина туган як музеен­да декоратив-гамәли сән­гать студиясендә эшли. Үзе әйтмешли, төп эше дә иҗат белән бәйле.

– Мин шәһәрдә узган осталар ярминкәләрен­дә катнаштым. Музей ди­ректоры күреп алып, мине эшкә чакырды, һәм мин шунда эшкә чыктым, – дип дәвам итте Марина. – Ба­лам үзенчәлекле булып ту­ганлыктан, декрет ялында озак утырырга туры кил­де. Игътибарымны бе­раз гына читкә юнәлдерү өчен, нинди дә булса шө­гыль табарга кирәк иде. Чөнки баламның авыруы, бетмәс-төкәнмәс хастаханә юллары эмоциональ хәл­гә йогынты ясый, физик яктан да, мораль яктан да авыр иде. Шуңа күрә мин, төннәрен декоратив кур­чаклар ясап, ял итә идем. Бу шөгыль миңа бик ошый иде. Балама дүрт яшь тул­гач, балалар бакчасына йөри башлады, мин эшкә чыктым.

Марина эскизларын үзе уйлап таба, макетларын ясый, кием тегә. Ул теләсә кайсы курчакны төрле об­разларда киендерә ала.

– Образлар тегү процес­сында туа, еш кына мин, эшләнмә әзер булганчы, аның ахыр чиктә нинди бу­ласын да белмим, – ди ул. – Яраткан мавыгуыма күп вакытым китә. Гаиләмдә­геләр мине аңлый, алар – төп булышчыларым. Аларның ярдәменнән башка кыен булыр иде. Хуҗалык эшләрен, йорт мәшәкатьләрен, нигездә тормыш иптәшем башка­ра. Яраткан эшем белән шөгыльләнергә мөмкин­легем булган өчен мин аңа бик рәхмәтлемен.

Яраткан мавыгуы белән шөгыльләнеп, Марина иҗат дөньясына чума. Анда ул тынычлана, күңеле ял итә. Ә якыннары моның өчен бар шартларны туды­ра. Мәсәлән, Марина үте­нече белән, тормыш иптә­ше Алексей аңа тынычлап иҗат итәр өчен бер поч­мак булдырган.

– Хыялым чынга ашты, дип әйтергә була. Ирем лоджияне үзгәртеп яса­ды, яхшы гына остаханә килеп чыкты. Хәзер мин төннәрен, яраткан музы­камны куеп, тынычлап эшли алам. Мин бар нәр­сәнең үз урынында ятуын, кул астында булуын яра­там. Биредә якты, бу да бик мөһим. Хәзер мин белем алу, тагын да күбрәккә өй­рәнү, төрле мастер-клас­сларда катнашу турында хыялланам, – ди Марина.

Марина дөньяга матур­лык бүләк итә. Бу аның ту­мыштан килгән сәләте. Ул аны вакытында күрә бе­леп, аны үстерүгә һәм ка­милләштерүгә ирешкән.

– Иҗатка, кул эшләренә осталык әтиемнән килә, дип уйлыйм. Ул да алтын куллы, бар нәрсәне эшли белә, – ди ул. – Мин үзем дә теләсә кайсы нәрсәне тегә алам. Чынлыкта, бер­нәрсәдән дә курыкмаска, бар эшкә өйрәнергә була, иң мөһиме  – теләк булып, иҗат итү.