Галерея фотоконкурса «Мой любимый почтальон»

Согласно положению конкурса, второй этап – голосование за участников. Голосование продлится в течение месяца (с 1 по 30 июня 2023 года).
Голосуйте за участников, перейдя по ссылке.
В начале июля будет определён победитель – самый любимый почтальон Бавлинского района!

«Очень сложно представить современный мир без почты. Как и всё вокруг, она меняет свою сферу деятельности. Расширяет, включает в себя ну совсем не «почтальонские» форматы. Занимается торговлей, предоставляет кредиты. Тридцать-сорок лет тому назад в помещении почты пахло сургучом, а теперь помещение мало чем отличается от супермаркета. Одно стабильно, неизменно, даже на этом фоне – архаично. Это почтальоны, разносящие газеты и журналы, доставляющие на дом субсидии и пенсии.
Лилия Назиловна Шафигуллина в этой почётной профессии вот уже 23 года. Она начинала работать почтальонкой в селе Александровка в 2000 году. Последние 13 лет она трудится в городе Бавлы. 
Если воспользоваться характеристикой из кинофильма «Семнадцать мгновений весны», то кратко можно написать о ней следующее: «Родилась в 1969 году. Окончила бавлинскую школу №1. Замужем. Двое детей – мальчик и девочка. Есть внуки. Живёт в Нефтепроводе. По характеру открытая, доброжелательная, исполнительная, обязательная (нынешнее поколение часто лишено этого достоинства). Счастливая (ибо Бог дал ей всё, что полагается в земной жизни).».
По словам Лилии, в день она проходит около пяти километров. Если заняться подсчётом, то можно прийти к следующей цифре: за эти 23 года она прошагала 27 600 км – впечатляет!  
У почтальонов особый вид деятельности. Они не только доставляют почту, но зачастую вынуждены поддержать беседу, сопереживать.  В городе много одиноких пожилых жителей, которым порой не с кем перекинуться и словом. Профессия эта связана с риском для здоровья и жизни – почтальоны доставляют субсидии и пенсию.
Иногда ловлю себя на мысли, что у нашей Лилии (за эти годы она стала для нашей семьи близким и родным человеком) никогда не бывает плохого настроения. Разумеется, она живёт в реальном мире, и всё случается в жизни... Но за эти 13 лет ни разу не нагрубила, даже брови не нахмурила. Это дорогого стоит. Желаю нашей Лилие Назиловне душевных сил и здоровья, чтобы все жизненные проблемы были решаемыми.»

2.    Наш постоянный подписчик и автор исторических материалов Алексей Пронин рассказал о любимой сотруднице «Почты России» Ольге Гавриловой.

«Конкурс «Мой любимый почтальон» мне было бы удобнее назвать «Моя любимая почтальонша». Ведь это тот человек, который вовремя приносит мне домой всевозможную корреспонденцию – газеты, журналы, письма. И подписку на них оформит прямо дома – на почту ходить не надо. А сейчас она оформила подписку уже на II полугодие 2023 года районной газеты «Слава труду». Вот и сейчас получил я свежую прессу и читаю статьи, очерки, репортажи, аналитические обзоры. Словом, «Моя любимая почтальонша» – Ольга Гаврилова. Дай Бог ей доброго здоровья за её труд. Нелёгкий, но такой нужный многим жителям района.»

 3.    Татар Томбарлысы почтальоны – Сания Шәрәпова. Аның турында авылдашы Эльвира Әхмәтҗанова язып җибәргән.

«Ерак араларны якынайтып килгән сәлам хатларын искә алганда, минем күз алдыма үзебезнең авыл хат ташучысы Сания апа Шәрәпова килеп баса. Хат язышу, бәйрәмнәргә котлау открыткалары җибәрү, газета-журналларның һәрбер санын көтеп алу, яшь чактагы кадерле, матур мизгелләр булып, күңел түрләрендә әле дә саклана.
Сания апа Шәрәпова Татар Томбарлысы авылында 40 елдан артык хат ташучы булып хезмәт куйды. 77 яшен тутыручы Сания апа, балаларының кадер-хөрмәтен тоеп, ике ел элек кенә салып кергән яңа өйләрендә матур итеп тормыш кичерә. “Хезмәткә дан” – аның иң яраткан газеталарының берсе. “Бөтен яңалыкны шунан беләм, газетаны 60 елдан артык, бер санын калдырмый укып барам”, – ди ул.
Сания апа, хат ташучы булып сигезенче классны тәмамлау белән, 15 яшендә эшли башлый. Ул вакытта почта кечкенә генә агач бинада урнашкан була. Сания апаның әтисе Фәхретдин абый почтаны һәр көнне районнан ат белән алып кайта торган була. “Ул вакытларда газеталар бик күп килә, район газетасы гына да 150дән артык иде”, – ди Сания апа. Башка газета-журналлар, хатлар, посылкалар да бар бит әле. Бәйрәм вакытларында котлау открыткалары бик күп килә торган булган. Ләкин шуңа да карамастан, килгән почтаны көннекен көнгә таратып өлгергән ул. Авыр сумкасын җилкәсенә салып, кар-яңгырга бирешми, озын юллар үтеп, һәрбер хатны, газета-журналны иясенә илтеп бирергә тырышкан. Почтада эшләгән елларын сагынып искә ала Сания апа. Эше авыр булса да, авыл халкына шундый хезмәт күрсәткәненә сөенеп яши ул. Авыл халкы да аны ярата, хөрмәт итә. Күпме әниләрне солдат хатлары белән, гашыйкларны мәхәббәт, туганнарны сәлам хатлары белән шатландырган кеше бит ул Сания апа. Мин үзем дә 2 ел буе энемнең солдат хатларын Сания апа кулыннан алу бәхетенә ирештем. Ул хатлар бүгенгесе көндә дә минем чемоданда саклана. Алардагы җылылыкны, күңелгә үтеп кергән сүзләрне бернинди хәзерге смс-хәбәрләр да алыштыра алмый. Чын йөрәктән чыккан хисләрне, үз кулларың белән ак кәгазьгә язып, озак кына көткәннән соң, шуңа җавап ала алсаң, нинди бәхет бит ул!
Кызганыч, бүгенгесе көндә бар да башкача. Әйе, сүз дә юк, интернетта барысы да тиз, җайлы. Ләкин аның кадере дә шул азга гына җитә, минемчә. Җибәргән открыткалар да, фотолар да вакытлыча. Ә инде телефон номерлары югалса, яисә интернет сүнсә, бөтенләй аралашусыз калабыз. Без түгел, заманасы шундый, дияргә яратабыз. Хәзерге заман белән бергә атлап, үткәннәрне яңартып яши башласак, күпкә файдалырак та, кадерлерәк тә, күңеллерәк тә булыр иде, минемчә.»